Tak, jak najbardziej dzieci mogą spożywać zioła na atopowe zapalenie skóry. Można stosować nagietek, liść laurowy, czy liść łopianu. Zioła te mogą skutecznie pomóc dzieciom z objawami AZS. Dzieciom z AZS zaleca się także delikatne, naturalne dermokosmetyki do pielęgnacji skóry, np. Atopicin. Atopowe zapalenie skóry – przyczyny choroby. Najczęściej atopowe zapalenie skóry pojawia się u dzieci już przed 5 rokiem życia. Nie oznacza to jednak że, jako dorosły nie można zachorować na atopowe zapalenie skóry. Jest to nic innego jak, uszkodzony naskórek, który nie spełnia swojej funkcji. Jako pierwsza warstwa ochronna Egzema na co dzień. Atopowe zapalenie skóry, zwane również AZS lub egzemą, to przewlekła choroba zapalna skóry. Jej cechą charakterystyczną jest silny świąd oraz nawracające okresy zaostrzenia. Jednak właściwa pielęgnacja oraz znajomość czynników intensyfikujących objawy choroby, mogą pomóc w łagodzeniu zmian skórnych. Emolient na atopowe zapalenie skóry dla dorosłych i dzieci . Jak zostało wspomniane, bardzo duże znaczenie w terapii mają emolienty na atopowe zapalenie skóry. Ich działanie jest wielokierunkowe: wzmacniają barierę naskórkową, która u osób z AZS jest uszkodzona i nie funkcjonuje prawidłowo, Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest to przewlekła, na- wrotowa, zapalna choroba skóry, rozpoczynająca się zwykle we wczesnym dzieciństwie, cechująca się silnym świądem, 22.07.2021 10:43. Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, genetycznie uwarunkowaną chorobą, która objawia się suchymi, czerwonymi zmianami na skórze i uporczywym świądem. Osoby chorujące na AZS zmagają się na co dzień nie tylko z bardzo uciążliwymi dolegliwościami, ale też niechęcią otoczenia, którą wywołują Atopowe zapalenie skóry – koszty leczenia W 2020 roku Polskie Towarzystwo Chorób Atopowych policzyło, że przeciętnie pacjent z AZS wydaje ok. 10 tys. zł na swoją chorobę. Na atopowe zapalenie skóry u psa może wskazywać pozytywny wynik testu skórnego przeprowadzonego przez lekarza weterynarii. Test ten pokazuje wzrost ilości przeciwciał IgE po zadziałaniu czynnika powodującego alergię. Lekarz weterynarii oceni też reakcję organizmu psa na leczenie glikokortykosteroidami. Atopowe zapalenie skóry u dorosłych – przyczyny, objawy, leczenie. Atopowe zapalenie skóry to przewlekła choroba o nawrotowym charakterze, która najczęściej rozpoznawana jest już w okresie dzieciństwa – w 85% przypadków pojawia się przed ukończeniem 5. roku życia. paleń skóry.10 Rycina 1. Kontaktowe zapalenie skóry z podrażnienia na dłoni u mechanika. Rycina 2. Atopowe zapalenie skóry u chorego z wypryskiem w wywiadzie. 09_17_perry:Barie_wiekszy txt.qxp 2010-03-29 12:40 Page 12 TOM 1 NR 2 2010 • DERMATOLOGIA PO DYPLOMIE 13 A L E R G O L O G I A ZAKAŻENIA SKÓRY MZuYLS. U osób z atopowym zapaleniem skóry najbardziej zewnętrzna warstwa skóry, tak zwany naskórek, nie funkcjonuje prawidłowo. Naskórek jest pierwszą barierą, oddzielającą organizm człowieka od środowiska. Nienaruszony chroni nas przed czynnikami drażniącymi, alergenami i mikrobami, aby nie wnikały do organizmu. U pacjentów chorych na atopowe zapalenie skóry komórki tworzące naskórek nie przylegają do siebie, co sprawia, że przez tę pierwszą barierę łatwo przechodzą w głąb skóry różne alergeny, które ją drażnią i wywołują reakcję zapalną. Czynnikami mogącymi stymulować rozwój atopowego zapalenia skóry są różne alergeny, jak: sierść zwierząt domowych, roztocza, pyłki, alergeny pokarmowe, jak: orzechy, ryby, skorupiaki, mleko, jaja, narażenie na mechaniczne drażnienie skóry (np. ubrania z szorstkiej wełny), substancje chemiczne, na przykład detergenty, konserwanty, dym tytoniowy. Zaostrzeniom sprzyjają również czynniki zapalenia skóry (AZS) w zależności od wiekuWiekWygląd i lokalizacja zmian skórnychdo 2. roku życiaCzerwone, łuszczące się i pokryte strupem plamy, grudki, pęcherzyki, nadżerki – na policzkach, czole, owłosionej skórze głowy, tylnych powierzchniach ramion i przednich powierzchniach nóg. „Lakierowane policzki”. Cienkie, matowe, łamliwe włosy. Obszar pieluszkowy jest zwykle rok życiaSucha skóra, czerwone plamy, grudki, strupy, zadrapania. Zajęte są doły łokciowe i podkolanowe, kark, grzbiety dłoni i stóp, wokół oczu i ust, tułów.>12. roku życia i dorośliWokół oczu i ust, na grzbietach dłoni, w górnej części ciała, na biodrach skóra staje się szorstka, zgrubiała i ciemna, mogą nawet powstać blizny z powtarzającego się drapania. Występują lśniące, przypominające polakierowane, atopowego zapalenia skóry (AZS)U większości osób z AZS pierwsze objawy choroby pojawiają się poniżej 5. roku życia. Na skórze widoczne są czerwone plamki i małe grudki. Częste jest łuszczenie się skóry i świąd, który nasila się w nocy. Drapanie się powoduje nadkażenie zmian skórnych, co może następnie zwiększać świąd. Ponadto u osób z atopowym zapaleniem skóry mogą występować: sucha, łuszcząca się skóra, zatkane mieszki włosowe powodujące rozwój małych grudek, zwiększone pobruzdowanie dłoni, dodatkowy fałd skórny pod okiem, ciemna skóra dookoła różnych osób atopowe zapalenie skóry może wyglądać inaczej, objawy tej choroby mogą również zmieniać się wraz z upływem czasu. Zwykle atopowe zapalenie skóry występuje w określonych miejscach ciała, w ciężkich przypadkach może zajmować większość powierzchni atopowego zapalenia skóry (AZS)Nie ma specyficznych testów używanych w diagnostyce atopowego zapalenia skóry. Diagnoza oparta jest na wywiadzie chorobowym i badaniu fizykalnym. Ponieważ u 70-80% chorych nasilenie zmian skórnych następuje pod wpływem określonych alergenów, wykonuje się specyficzne testy, aby ocenić, na co pacjent jest uczulony i potem wyeliminować ten alergen z atopowego zapalenia skóry opiera się na stwierdzeniu przynajmniej 3 z 4 następujących tzw. kryteriów dużych, do których należą: świąd skóry, zmiany skórne o typowym dla wieku wyglądzie i umiejscowieniu, przewlekły lub nawrotowy przebieg choroby oraz atopia u chorego lub w rodzinie. Ponadto, u większości chorych możemy zaobserwować kryteria mniejsze, wczesny początek pojawiania się zmian, dodatni wywiad atopowy osobniczy i / lub rodzinny, podwyższone stężenie immunoglobuliny E (IgE), dodatnie punktowe testy skórne z alergenami, suchość atopowego zapalenia skóry (AZS)Choroba ma przebieg przewlekły, z występującymi naprzemiennie okresami pogorszenia i poprawy kondycji skóry. Atopowego zapalenia skóry nie da się wyleczyć, ale objawy mogą być kontrolowane przez różne środki i leki. Czasem przez wiele lat nie występuje pogorszenie. Wybór właściwej metody leczenia zależy od wieku pacjenta oraz charakteru i rozległości zmian leczenia miejscowego i ogólnego niezwykle istotna jest również odpowiednia pielęgnacja atopowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą, obecnie znanych jest wiele sposobów łagodzenia dolegliwości i skracania okresów zaostrzeń. Najważniejsze jest poznanie własnej choroby, ustalenie, co pomaga, a co szkodzi, aby w możliwie największym stopniu unikać zaostrzeń, zapobiegać rozwojowi powikłań i podnieść komfort pomaga w atopowym zapaleniu skóry?Nawilżanie skóry:emolienty – to kremy i maści nawilżające i chroniące skórę przed wysychaniem. Emolienty działają najskuteczniej, kiedy są nakładane zaraz po kąpieli. Należy je aplkikowac na skórę co najmniej 2 razy dziennie lub – krótkotrwała kąpiel, jak i prysznic pomaga nawilżyć i schłodzić skórę, co chwilowo przynosi ulgę i zmniejsza uczucie świądu. Do mycia najlepsze są środki myjące niezawierające mydła. Należy unikać gorącej i maści steroidoweNa zmiany skórne stosuje się zwykle miejscowo kremy i maści steroidowe, które mają różną siłę działania; najsłabsze są dostępne bez recepty. Takie leki są zwykle nakładane na skórę jeden do dwóch razy dziennie, jednakże powinny być one używane tylko w krótkich okresach, aby zapobiec ścieńczeniu i pimekrolimusInne leki– takrolimus i pimekrolimus – są lekami immunosupresyjnymi, używanymi we wrażliwych miejscach, takich, jak skóra twarzy, pachwiny. Mogą być również używane u dzieci nawet już powyżej 3. miesiaca życia (pimekrolimus).FototerapiaMoże efektywnie kontrolować objawy AZS, ale jest rekomendowana tylko u pacjentów z ciężkimi zmianami skórnymi, którzy nie odpowiadają na inne immunosupresyjneLeki immunosupresyjne stosowane ogólnie – w wybranych bardziej zaawansowanych postaciach choroby. Mogą jednak zwiększać ryzyko wystąpienia efektów ubocznych, w tym na złagodzenie swędzeniaKontrola świądu:doustne leki przeciwhistaminowe pomagają zmniejszyć świąd,mokre okłady pomagają nawilżyć skórę, zmniejszają świąd i podrażnienie,emolienty, które tworzą ochronny film na powierzchni skóry, bakteryjneW przypadku nadkażeń bakteryjnych konieczne jest leczenie miejscowe lub ogólne. Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry, charakteryzującą się częstymi nawrotami i intensywnym świądem. Jednym z kryteriów rozpoznania jest wywiad rodzinny w kierunku atopii (występowanie AZS, astmy, alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa lub spojówek). Morfologia zmian w przebiegu AZS różni się w zależności od wieku chorego. AZS jest jedną z najczęstszych chorób skóry i najczęściej rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że 60% wszystkich przypadków ma początek w 1. a 90% przed ukończeniem 5. Głównym celem leczenia AZS jest zmniejszenie objawów stanu zapalnego skóry w okresie zaostrzeń i utrzymanie jak najdłuższego okresu remisji. Wybór terapii zależy od stopnia nasilenia zmian na skórze, jak również wieku chorego. Jak wspomniano wcześniej, jest to schorzenie przewlekłe, stąd też terapia powinna być planowana w perspektywie długoterminowej. Szczególną uwagę należy również zwrócić na aspekt bezpieczeństwa terapii. Podstawą leczenia AZS jest odpowiednia pielęgnacja skóry, mająca na celu odbudowę bariery skórnej. Mycie skóry powinno być delikatne, ale jednocześnie bardzo dokładne. Ma to na celu usunięcie martwego naskórka, strupów, bakterii i innych patogenów zasiedlających skórę chorego. Zaleca się stosowanie syndetów (syntetyczne detergenty, które zawierają substancje powierzchniowo czynne (surfaktanty), takie jak: sole izetionianu oleju kokosowego, sulfobursztyniany, alkilosiarczany, betaina. Syndety nie naruszają naturalnej bariery ochronnej skóry, co zmniejsza ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych). Preparaty myjące powinny mieć pH w granicach 5–6, aby chronić kwaśny odczyn płaszcza lipidowego. Zaleca się unikanie środków zapachowych, konserwantów oraz potencjalnych alergenów zawartych w preparatach pielęgnacyjnych (np. alergeny orzechów) [1]. Kąpiel powinna być krótka i trwać 5–10 minut. Temperatura wody nie powinna przekraczać 37°C. Rekomenduje się kąpanie noworodków nie częściej niż trzy razy w tygodniu [2]. Badanie prospektywne porównujące kąpiel dwa razy w tygodniu i kąpiel codzienną, wykazało, że częstość kąpieli nie ma znaczenia, dopóki nawilżenie skóry pozostaje w normie [3]. Emolienty powinny być aplikowane bezpośrednio po kąpieli, kiedy skóra jest jeszcze wilgotna. Preparaty emolientowe należy stosować regularnie kilka razy dziennie (nawet co 2–3 godziny). Substancje te należy stosować stale, nawet wtedy, gdy na skórze nie obserwuje się zmian zapalnych. Dobrym rozwiązaniem jest stosowanie preparatów z mocznikiem (około 10%), który dodatkowo nawilża skórę. W związku z dysfunkcją bariery skórnej, zwiększone jest ryzyko podrażnień i nadkażeń. Uszkodzona bariera skórna zwiększa ryzyko penetracji potencjalnych alergenów. Należną ilość preparatów nawilżająco-natłuszczających dla dzieci określa się na 150–200 g na tydzień, natomiast dla osób dorosłych – 500 g na tydzień. Uważa się, że w przypadkach poronnych lub o łagodnym przebiegu klinicznym odpowiednia pielęgnacja skóry może być jedyną i wystarczającą metodą leczenia. Z kolei w przypadkach o nieco cięższym przebiegu klinicznym odpowiednie nawilżanie i natłuszczanie skóry chorych na AZS ogranicza w znacznym stopniu konieczność stosowania miejscowych leków przeciwzapalnych. W przypadkach, gdy pielęgnacja skóry nie przynosi poprawy, należy rozważyć włączenie leków miejscowych. Skuteczna terapia miejscowa zależy od trzech głównych zasad: odpowiedniej siły preparatu, odpowiedniej dawki i prawidłowej aplikacji [4]. Należy pamiętać, że preparaty miejscowe powinny być aplikowane na nawilżoną skórę, zwłaszcza gdy zaleca się stosowanie maści. W sytuacjach, gdy emolienty i preparaty przeciwzapalne muszą być aplikowane na tą samą powierzchnię, kremy powinny być stosowane jako pierwsze. Po upływie 15 minut można stosować maści. POLECAMY Mokre opatrunki Dzieci i osoby dorosłe z ostrozapalnymi, sączącymi zmianami czasami nie tolerują klasycznej aplikacji preparatów leczniczych. U tych osób dobrym rozwiązaniem jest stosowanie tzw. mokrych opatrunków (ang. wet wraps). Stosowanie wilgotnych opatrunków zmniejsza utratę wody, co ma wpływ na lepszą penetrację preparatów przeciwzapalnych. Możliwa jest również aplikacja mokrych opatrunków z rozcieńczonym miejscowym steroidem, co jest zalecane maksymalnie do 14 dni (zwykle 3 dni) [5]. Należy pamiętać o prawidłowym zakładaniu opatrunków ze względu na możliwość wystąpienia wtórnych nadkażeń i – paradoksalnie – nadmiernego wysuszenia skóry. Miejscowe glikokortykosteroidy Miejscowe glikokortykosteroidy (mGKS) są najczęściej stosowanymi lekami przeciwzapalnymi w AZS. Dostępnych jest wiele substancji, o różnej sile działania. Z uwagi na skutki uboczne mGKS, do których zaliczamy zmiany zanikowe, rozstępy, teleangiektazje, należy stosować preparaty przez możliwie najkrótszy czas i nie częściej niż dwa razy dziennie. Nie zaleca się stosowania mGKS na okolice twarzy, narządy płciowe i fałdy skórne. Jednak niejednokrotnie stan dermatologiczny wymaga zastosowania mGKS również na wymienione okolice. W tych przypadkach należy stosować preparaty o słabej lub umiarkowanej sile działania, przez krótki okres. Substancjami, które słabiej indukują zmiany zanikowe skóry, są: pirośluzan mometazonu, flutikazon i aceponian metyloprednizolonu [6]. Grupa IV mGKS (bardzo silne) nie jest zalecana do stosowania u dzieci. Uważa się, że prawidłowo prowadzone leczenie systemowe jest obarczone mniejszym ryzykiem działań niepożądanych niż długie leczenie miejscowe. Sposobem na uniknięcie działań niepożądanych, związanych ze stosowaniem mGKS, jest wczesna interwencja, celem zapobieżenia wystąpieniu zmian ostrozapalnych. W przypadku obecności sączących nadżerek, penetracja leku będzie zdecydowanie większa. Większe będzie również ryzyko wystąpienia działań niepożądanych [7]. Objawem, który w dużym stopniu pozwala na ocenę skuteczności leczenia, jest świąd. Ustąpienie zmian na skórze, przy utrzymującym się nadal świądzie, nie upoważnia do rozpoczęcia tzw. terapii podtrzymującej. Sposób odstawiania preparatów nie został wystandaryzowany. Najczęściej proponuje się stopniowe odstawianie preparatów mGKS lub zmniejszanie siły ich działania, celem uniknięcia tzw. efektu z odbicia. Terapia podtrzymująca polega na stosowaniu mGKS dwa razy w tygodniu. Pozwala to na kontrolę stanu dermatologicznego i uniknięcie poważnych zaostrzeń. Miejscowe inhibitory kalcyneuryny Miejscowe inhibitory kalcyneuryny (MIK), do których zaliczamy takrolimus i pimekrolimus, charakteryzują się dobrym efektem przeciwzapalnym. W odróżnieniu od mGKS nie powodują działań niepożądanych, takich jak np. zanik skóry. Ich działanie polega na hamowaniu produkcji prozapalnych cytokin przez limfocyty T oraz zatrzymaniu degranulacji mastocytów [8]. Pimekrolimus w postaci 1% kremu jest przeznaczony dla pacjentów od 2. z łagodnym lub umiarkowanym AZS, natomiast takrolimus zalecany jest pacjentom z rozpoznaniem AZS o umiarkowanym i ciężkim przebiegu. Jest dostępny w postaci 0,03% i 0,1% maści. Preparat 0,03% jest zarejestrowany w Polsce od 2. Maść 0,1% może być stosowana od 16. W wielu krajach ( w Australii, Nowej Zelandii) MIK są dopuszczone do stosowania już od 3. Skuteczność obu substancji została potwierdzona w wielu badaniach klinicznych [9–10]. Ich siła działania jest porównywana do mGKS o średniej sile działania [11]. Leki te są szczególnie zalecane do stosowania na takie okolice jak twarz, szyja, fałdy skórne, okolica pieluszkowa. Uznanym sposobem stosowania MIK jest ich aplikacja na zmienione miejsca dwa razy dziennie do czasu ustąpienia objawów (ale nie dłużej niż 6 tygodni) z przejściem na terapię proaktywną – dwa razy w tygodniu, 1 raz dziennie. Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym po zastosowaniu MIK jest podrażnienie skóry i związane z tym jej pieczenie. Jest to związane prawdopodobnie z miejscowym wydzielaniem substancji P i peptydu zależnego od kalcytoniny z aferentnych włókien nerwowych i wiążącą się z tym degranulacją mastocytów. Wspomniane objawy ustępują zazwyczaj po ok. tygodniu stosowania, ponieważ przy dłuższym stosowaniu dochodzi do wyczerpania zapasów neuropeptydów w zakończeniach nerwowych. Ryzyko rozwoju chłoniaków lub innego rodzaju nowotworów nie zostało potwierdzone wiarygodnymi badaniami. Z uwagi jednak na zwiększoną fotowrażliwość skóry i związaną z tym zwiększoną częstość zachorowań na nowotwory skóry u pacjentów po transplantacjach, stosujących cyklosporynę A (również inhibitor kalcyneuryny), przy stosowaniu MIK zaleca się fotoprotekcję. Miejscowe leki przeciwdrobnoustrojowe W leczeniu AZS niejednokrotnie zachodzi konieczność włączenia miejscowych leków przeciwdrobnoustrojowych, takich jak triklosan czy chlorheksydyna. Mają one niewielkie działanie drażniące. Odznaczają się również rzadkim występowaniem oporności bakteryjnej. Antyseptyki te można stosować z emolientami w wilgotnym opatrunku okluzyjnym. Z uwagi na większą kolonizację skóry przez Staphylococcus aureus (S. aureus) u chorych z AZS dobre efekty przy obecności nadkażeń bakteryjnych uzyskuje się po włączeniu preparatów kwasu fusydowego. Miejscowe preparaty cyklopiroxolaminy lub ketokonazolu są zalecane w przypadkach nadmiernej kolonizacji przez drożdżaki Mallassezia. W grupie dzieci z AZS często obserwuje się nadkażenia wirusem mięczaka zakaźnego. U tych pacjentów możliwe jest mechaniczne usuwanie zmian poprzez nakłucie wykwitów i wyciśnięcie kaszkowatej treści. Dopuszcza się również zastosowanie krioterapii. Skutecznym miejscowym preparatem jest wodorotlenek potasu. Dziegcie Pochodne smoły węglowej są jedną z najstarszych terapii AZS. Smoła węglowa może wpływać na odbudowę filagryny oraz zmniejszać czynność limfocytów Th2. Dziegcie znalazły zastosowanie w niektórych preparatach pielęgnacyjnych, zalecanych zwłaszcza przy wzmożonej lichenifikacji. Zastosowanie tych substancji u dzieci nadal jest kontrowersyjne. Fototerapia Fototerapia jest dobrą opcją terapeutyczną. Promieniowanie UV wpływa na supresję czynności komórek Langerhansa, zmniejsza kolonizację mikroorganizmów na skórze pacjenta. Fototerapia jest najczęściej zalecana po ustąpieniu zmian ostrozapalnych, w tzw. przewlekłej fazie choroby, zwłaszcza u osób dorosłych. W leczeniu AZS, zastosowanie znalazły różne rodzaje fototerapii: szeroko- i wąskozakresowa UVB (280–313 nm), szerokozakresowa UVA (315–400 nm), UVA1 (340–400 nm), PUVA (z dodatkiem psoralenów). Zasadniczo fototerapia jest zalecana od 18. Immunoterapia alergenowa Immunoterapia swoista jest jedyną przyczynową metodą leczenia AZS. Wskazaniem do jej rozpoczęcia jest niewystarczająca odpowiedź na klasyczne leczenie z dobrze udokumentowanym uczuleniem na IgE zależne alergeny powietrznopochodne, które to uczulenie ma faktyczne znaczenie kliniczne (zaostrzenie stanu dermatologicznego po ekspozycji na uczulający alergen). Leki przeciwhistaminowe Bardzo duże znaczenie w leczeniu AZS ma zmniejszenie świądu. Lekiem, który można stosować od 2. jest maleinian dimetindenu, lek przeciwhistaminowy (antagonista receptora H1) I generacji. Uważa się, że leki przeciwhistaminowe nowej generacji istotnie zmniejszają świąd, mają efekt przeciwzapalny, ułatwiają zasypianie, jednak nie wpływają na jakość snu. W odniesieniu do tego problemu bardziej pomocne są leki przeciwhistaminowe starej generacji, takie jak np. hydroksyzyna. Stosowanie tych preparatów u dzieci należy ograniczyć do kilku dni. Ogólna terapia przeciwdrobnoustrojowa Antybiotykoterapia ogólnoustrojowa jest wskazana w przypadku wystąpienia rozległego, wtórnego nadkażenia bakteryjnego (szczególnie S. aureus). Zwykle skuteczne są cefalosporyny I i II generacji, penicyliny półsyntetyczne, które powinny być stosowane przez 7–10 dni. W przypadku alergii na penicylinę alternatywę stanowi klindamycyna lub klarytromycyna. Dużym zagrożeniem dla pacjentów z AZS (szczególnie ze zmianami ostrozapalnymi) jest nadkażenie wirusem Herpes simplex. W tych przypadkach może dojść do rozwoju wyprysku opryszczkowego (Eczema herpeticum). Jest to stan niejednokrotnie zagrażający życiu, wymagający ogólnoustrojowego leczenia acyklowirem lub innym lekiem przeciwwirusowym (np. walacyklowirem). Kortykosteroidy systemowe Leczenie kortykosteroidami ogólnymi powinno być zarezerwowane dla ciężkich przypadków jako leczenie doraźne, trwające maksymalnie kilka dni. Lekiem z wyboru jest metyloprednizolon w dawce 0,5 mg/kg/dobę. Dawki leku powinny być stopniowo redukowane. Należy pamiętać o możliwych działaniach niepożądanych w przypadku przewlekłego systemowego stosowania kortykosteroidów. Cyklosporyna A Cyklosporyna A (CsA) (inhibitor kalcyneuryny) jest bardzo skuteczną substancją stosowaną w AZS. W Europie lek jest zalecany jako I linia leczenia ciężkiej postaci AZS u dzieci i dorosłych. Zalecaną dawką jest 3–5 mg/kg/dobę. Z reguły leczenie prowadzi się przez około 3 miesiące, stopniowo obniżając dawkę do 2,5–3 mg/kg/dobę. Są również doniesienia mówiące o dobrej tolerancji leczenia u osób stosujących cyklosporynę A przez ponad rok [12]. Przed włączeniem leku należy wykluczyć przeciwwskazania, takie jak: nieprawidłowa czynność nerek i wątroby, podwyższone ciśnienie tętnicze krwi, ogniska utajonego zakażenia. Badania kliniczne dotyczyły dzieci od 1. [13]. Azatiopryna Azatiopryna jest analogiem puryn, blokuje selektywnie czynność limfocytów T. Badania wykazały, że lek jest skuteczną opcją leczenia AZS u dzieci. Początkowo badaną dawką było 2–3,5 mg/kg/dobę. Leczenie kontynuowano nawet do 1. roku. Najczęstsze działania niepożądane to dolegliwości dyspeptyczne. Lek nie jest nefrotoksyczny. Za... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się Ten tekst przeczytasz w 2 jest skutecznym lekiem na przewlekłe atopowe zapalenie skóry – wykazały badania naukowców z Trinity College w Dublinie prowadzone od 2017 r. Preparat podawany doustnie raz na dobę skutecznie wpływa na zmniejszenie świądu i zmian skórnych. Zakończyła się 3. faza rozpoczętych w 2017 r. badań klinicznych prowadzonych przez irlandzkich naukowców z Trinity Collage w Dublinie. Celem analizy było wykazanie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania upadacitinibu, doustnego, selektywnego inhibitora kinaz janusowych, w leczeniu atopowego zapalenia skóry. Przewlekła i nawracająca choroba Atopowe zapalenie skóry jest przewlekłą i nawracającą chorobą zapalną. Objawia się zaczerwienioną, suchą i swędzącą skórą. Intensywne drapanie prowadzi do pękania i łuszczenia się skóry, a także do wystąpienia wysięku z rany. Choroba dotyka około 10 proc. dorosłych i 25 proc. dzieci. Może mieć charakter umiarkowany lub ciężki. Obecnie atopowe zapalenie skóry leczy się objawowo z zastosowaniem leków regenerujących chorą skórę. Chorym najczęściej zaleca się emolienty, kremy natłuszczające lub sterydowe. Wykazano skuteczność upadacitinibu w 3 fazach badań Łącznie w 3 fazach badań irlandzkich naukowców udział wzięło 1,6 tys. uczestników, którzy doświadczyli ciężkiego lub umiarkowanego atopowego zapalenia skóry. Skuteczność preparatu przetestowano z wykorzystaniem metody podwójnie ślepej próby. W pierwszych fazach badań wykazano, że 30 mg, 15 mg lub 7,5 mg preparatu podawanego raz na dobę dało większą poprawę w zakresie świądu i zmian skórnych w porównaniu z podaniem placebo. W czasie badań pacjenci wskazywali, że upadacitinib zmniejszył świąd skórny, a swędzenie nie wybudzało pacjentów w nocy. Dodatkowa opcja leczenia atopowego zapalenia skóry Naukowcy podkreślają, że to odkrycie może zmienić standardy opieki nad pacjentami, a także zwiększyć skuteczność leczenia tego schorzenia. – Wyniki badań są niezwykle zachęcające i mamy nadzieję, że już wkrótce zaoferujemy pacjentom dodatkową opcję leczenia – wskazuje prof. Alan Irvine, główny badacz ze School of Medicine w Trinity College. Upadacitinib został zatwierdzony przez amerykańską Agencję Żywności i Leków (FDA) w sierpniu 2019 r., natomiast w październiku 2019 r. przez Europejską Agencję Leków jako preparat do leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów o średniej lub wysokiej aktywności. Źródła: FDA Przeczytaj także: Czy należy usuwać znamiona olbrzymie u dzieci? Przeczytaj bezpłatnie pokrewny artykuł w czasopiśmie „Forum Zakażeń ”: „Lactobacillus rhamnosus – mechanizm działania, skuteczność i bezpieczeństwo stosowania”